Cola Pisci

 

 

A Missina cc’era un beddu piscaturi
amanti di li celu e di lu mari;
‘nna la so varca stava a tutti l’uri,
di li sirèni si sintìa chiamari!

Taliava ‘ntornu cu l’occhi  ‘ncantati,
passava li nuttati a suspirari
ed una notti, a tutti ddi chiamati,
di la varca si jittò ‘n funnu a lu mari.

Vitti ninfi, sireni, pisci rari,
jardina di curaddi e di ciuriddi,
e quannu a galla potti riturnari,
lucianu l’occhi sò comu du’ stiddi.

Parìa mutu, nun vosi cchiù parrari
e quannu si videva avvicinatu,
spirèva cu la varca ‘nna ddu mari,
ca  l’avìa pi tantu tempu ammaliatu!

Pi chistu Cola Pisci fu chiamatu,
ca com’un pisci iddu sapìa natàri
e  ‘nna tutta la Sicilia ammuntuatu
fu p’ardimentu e pi biddizzi rari.

Re Federicu cci vosi parrari
e, cu sò figghia e tanti cavaleri,
juntu a la spiaggia, lu fici circari.
Lu piscaturi cidìu a tanti prieri,

quannu a la sò prisenza fu purtatu
la Rigginedda nni ristò ‘ncantata.
Cola Pisci si  ‘ntisi assa’ unuratu,
ma cci trimò lu cori a dda talïata!

- Chi facissi tu pi mia, o piscaturi -
cci dumannò la Riginedda allura -
s’ju vulissi  ‘na prova di valuri,
‘na prova granni di la tò bravura? -

- A tuttu sugnu prontu - dissi Cola -
puru la vita sugnu prontu a dari. -
La Riggina, a la duci so parola,
la coppa d’oru di lu Re jittò a mari.

- Va pigghiala - cci dissi - si ti firi. -
E, com’un lampu, Cola ‘nna dda scuma
spirìu di l’unna e, propriu nun si criri,
liggeru riturnò comu  ‘na piuma,

tinennu ‘n manu la coppa lucenti
ca la picciotta ‘mpazienti aspittava,
sudisfatta, felici e risulenti.
Mentri Cola cu l’occhi cci parrava,

purtannucci la coppa titruvata,
dicìa la Riginedda: - O piscaturi,
vogghe’essiri pi sempri la tò fata,
ma n’autra prova vogghiu di valuri. -

La cinta si livò, d’oru e diamanti
la tirò propriu ‘n funnu di lu mari,
dicennu tutta cunfusa e trimanti.
- Certu ca tu mi la saprai truvari. -

Satò Cola ‘nna l’acqua cilistrina
e nun si vitti cchiù p’un quartu d’ura,
poi riturnò purtannu alla Riggina
la priziusa, magnifica cintura.

Oh chi coru d’evviva e battimanu!
Ma Cola nun sintìa chi la risata,
nun videv’autra cosa chi la manu
di la Riggina, ca parìa  ‘na fata.

Ma la sirèna si livò l’aneddu
e dissi, mentri lu tirava a mari:
- O piscaturi, valintusu e beddu,
si mi lu porti ti vogghiu spusari! -

Di luntanu si  ‘ntisi murmurari
ed eranu li servi e cavaleri:
- Cola, Cola, cchiù nun t’arrischiari,
a morti vai si ti cimenti arrèri. -

Ma Cola già s’avia pricipitatu
‘nna  dd’abissu can un fineva mai,
e tanti circhi l’acqua avia furmatu
propriu a ddu puntu cchiù  funnutu assai.

Mai cchiù, mai cchiù, turnò lu piscaturi
e forsi nata ancora pi truvari
l’anidduzzu, chi fu pegnu d’amuri,
binidittu di l’acqua di lu mari!

 

 

 

Caterina Daniele

 

 

   

www.colapisci.it